ΤΑΞΙΔΙΩΤΗ
Είσαι, είσαι, είσαι καλά;
Μου φαίνεται πως χάθηκες για ακόμα μια φορά
Ή μήπως, μήπως, μήπως δεν είδες
Τ' απαγορευτικά και τις μεγάλες πινακίδες
Που δείχνουνε το δρόμο
(εκεί θα πρέπει να κοιτάς)
σε μέρη που δεν πήγανε δεν θα 'πρεπε να πας
Άμα θέλεις θαλπωρή και όχι γνώση
Γύρνα πίσω ταξιδιώτη…
Ξύπνα, ξύπνα, ξύπνα ξημέρωσε
Το φως το μονοπάτι προς τα πίσω σου φανέρωσε
Σκέψου, σκέψου, αν θα περάσεις
Το έγκλημα της Σκέψης εάν θες να διαπράξεις
Να μην ξαναφύγεις από εκείνη την πόλη
Κοίτα πόσο βολεμένοι είναι εκεί όλοι
Άμα θέλεις θαλπωρή κι όχι γνώση
Γύρνα πίσω ταξιδιώτη…
Ταξιδιώτη δρόμος δεν υπάρχει
Τον δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΑΚΡΥ
Όταν θα πάψεις ν' αγκαλιάζεις με το αίμα σου τη φωτιά
Όταν θα πάψεις να σκίζεις στα δύο το σκοτάδι που σε φιλά
Τις θ' ακούς τη βροχή που στριγγλίζει
Πίσω από αθάνατα τζάμια-φυλακές
Και τότε θ' ανοίξεις την καρδιά σου σαν κάσα
Για να δεχτείς νεκρικές σιωπές
Όταν θ' αρχίσεις ν' αυνανίζεσαι από ανάγκη στα κεφάλια των περαστικών
Όταν οι τύψεις σου δεν θα'ναι φεγγάρι
Μα θα'ναι κάθε φιλί σου κι από ένας σταυρός
Τις νύχτες θα πάψεις να βγαίνεις στο μπαλκόνι
Για να κοιτάξεις αν ήρθε η ανατολή
Να ξέρεις θ' αρχίσεις να κρυώνεις πολύ
Και όλα θα'ναι μια χρυσή φυλακή
Ελπίζω να'σαι αρκετά μεγάλη
Την παρθενιά σου όταν προσφέρεις για τροφή τους
Θυσία στα σκυλιά της διπλανής πόρτας
Μ' αντάλλαγμα την έγκρισή τους
Εκμαυλιστές ηθικολόγοι θα σε κρίνουνε στην ψυχή σου θα μετράνε το ψέμα
Του καταδότη ο ρόλος θα σου πάει τρέλλα
Αντί για δάκρυα χρυσό, λάσπη αντί για αίμα
Θάχει στερέψει το τελευταίο δάκρυ
Δεν θα μπορείς πια να εξιλεωθείς
Θάχει στερέψει το τελευταίο δάκρυ
Δεν θα μπορείς πια να κλάψεις
Να γελάσεις, να ουρλιάξεις, να καείς…
ΑΓΚΑΘΙΑ
Πόση ώρα χρειάζεται ο σάπιος ήλιος
Να μαυρίσει την ψυχή ενός κόκκινου ρόδου
Η ζηλόφθονη λάμψη του βιγλάτορα πόνου
Να στολίσει κακία το μακάβριο σώου
Πόση ο φαύλος αέρας για να σπάσει ο μίσχος
Θερινή δροσιά - παγωνιά θανάτου
Να ξεριζώσει τα φύλλα να τα κάνει δικά του
Να τα στείλει πεσκέσι στα δαιμόνια του βάλτου
Πόση ώρα χρειάζεται η πνιγερή βροχή
με μελωδία μονότονη τα φύλλα να τσακίσει
με μια άγρια, άρρωστη χαρά το ύψος του να σβύσει
το αυθάδες αριστούργημα να νεκροφιλήσει
Πώς να φυλλάξουν τ' αγκάθια, από τα στοιχειά της φύσης,
Την απέραντη ομορφιά ενός μικρού ονείρου
Που καταδικάστηκε εκεί να υπάρχει;
Πως καταφέρνεις να ζήσεις μέσ' τον εφιάλτη;
ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΑΠ' ΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΥΛΗΣΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ
1,2,3 και … τρία, δύο, ένα το τραγούδι αρχίζει
λιβάνι ή θειάφι πες πως θες να μυρίζει
πες πως θες να μυρίζει, πες πως θες να μυρίζει
την κοντόφθαλμή σου μύτη να μην σου ξυνίζει
Και τώρα να το βάλουμε κάπου ν' ανήκει
με μια μοντέρνα ταμπέλα να σαγηνεύει τα πλήθη
τι θέμα να έχει, πως πρέπει να μοιάζει
τι να παίζει η κιθάρα για να μην σε πειράζει;
Ρινίσματα σιδήρου που κολλάνε στο μαγνήτη
Θα πας όπου πάνε άβουλη ουρά ενός κομήτη
Απ' την αλήθεια των υποβολέων σας αφήστε μας απέξω
Η δικιά μας η αλήθεια βρίσκεται εκεί έξω
Να ζητήσουμε απ'το διάολο να μας πουλήσει την ψυχή του
Ο κομφορμισμός κοστίζει πόσο; Ποια είναι η τιμή του;
Άρον το κρέββατόν σου και περιπάτει
Αν βολευτείς στα γόνατά σου θάσαι απ' αυτούς πούναι σκάρτοι
Θέλουμε ιδέες κι όχι ιδεολογίες
Μας σαπίσανε τη σκέψη οι δογματικές σας σοφιστείες
Οδηγίες για νέα ζώα, a priori απόψεις
του μεσαίωνα του millennium υποψήφιες όψεις
Συγχαρητήρια τα καταφέρατε να τα κάνετε στάχτη
Τα δικά σας στιχάκια ακούμε όταν αστράφτει
Μπρος και πίσω εκκρεμή που δεν έχουν τριβή
Τόσο καλοκουρδισμένα κρίμα που δεν φεύγουν από εκεί.
ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙΣ
Αύριο πάλι θ' ανακτήσω δυνάμεις
Από ένα σήριαλ που προσπαθείς να μου μάθεις
Σ' αρέσει; Βγήκαν όλα στη φόρα
Η καρδιά σου θα εκραγεί σε μια ώρα
Με μια έκρηξη σαν την αρχή της ζωής
μ' ένα κλάμα θ' αρχίσεις να ζεις
διψάς; Έλα πιες λίγο αίμα
ότι μου ανήκει δικό σου, τίποτα άλλο από εμένα
όλα τα βράδυα που πέρασαν χαμένα
σου θυμίζουν τι δεν θα'θελες για σένα
μ' αγαπάς; Μόνο με μια εντολή σου
θα εκκινήσω από την καρδιά σου να φορμάρω τη ζωή σου.
Άκου τους σπασμούς μου
Τι σου θυμίζουν οι ρυθμοί που ερεθίζεις;
Μ' ένα μίσος που δεν φτάνει ν'αγαπήσεις
Με μια αγάπη που δεν φτάνει ν' ασελγήσεις
Κρυώνεις; Σ' έχουν σκεπάσει με θλίψη
Το μυαλό σου στην απόλυτη ψύξη
Η βροχή σου μου θολώνει το βλέμμα
Οι οργασμοί σου πως μου πήζουν στο αίμα
Τελειώνεις; Καιρός να ξαναρχίσεις
Το κέντημα που θες να μου χαρίσεις
Αν βρεις το δρόμο θα σε πάρω μια αγκαλιά
Θάμαι η στάχτη κι εσύ θάσαι η φωτιά
Μ' αγαπάς; Είσαι μοναχή αλλά όχι μόνη
(όχι μόνη, όχι μόνη, όχι μόνη, όχι μόνη)
είσαι η θλίψη που λιμνάζει, λιγοστεύει και λειώνει.
Άκου τους σπασμούς μου
Τι σου θυμίζουν οι ρυθμοί που ερεθίζεις;
Αυτά τα ρούχα έχουν παλιώσει
Η οργή μου έχει φουντώσει
Κοιμήθηκες; Εγώ κοντεύω
Είμαι κερί αναμμένο που συνέχεια λιγοστεύω
Κάνω κύκλους να μην δείξω χαμένος
Ξεκαρδίζομαι να μην δείξω θλιμμένος
Γελάς; Τι γνωρίζεις που δεν ξέρω
Είναι αλήθεια πως ότι θες θα στο φέρω
Αυτό είναι το τέλος που προσμένεις
Η αλήθεια είναι ότι γυρεύεις
Θα το κάνεις; Είσαι ότι δεν θέλεις
Μ' αγαπάς … μην σταματάς να χορεύεις.
Άκου τους σπασμούς μου
Τι σου θυμίζουν οι ρυθμοί που ερεθίζεις;
Ο ΝΕΚΡΟΦΙΛΟΣ ΤΖΟ
Ο νεκρόφιλος Τζο υπάρχει μέσα στο αίμα σου
Πετάει πάνω απ' την πόλη, τριγυρνάει μεσ' το βλέμμα σου
Θέλεις να σπάσεις…
Τον καθρέφτη που επίμονα σε κοιτάει
Πες μου ποιον θάχεις να σου μιλάει
Ο νεκρόφιλος Τζο τραγουδάει τις σκέψεις σου
Συστατικό του αέρα, αναπνέει μες τις λέξεις σου
Θέλεις να διώξεις…
Τη σκιά που τον ήλιο όλο σου κλέβει
Όμως μετά…
Πες μου ποιόν θάχεις να σε προστατεύει
Ο νεκρόφιλος Τζο κρύβεται κάτω απ' το δέρμα σου
Φωλιάζει μες την καρδιά σου, κολυμπάει μες το σπέρμα σου
Θες να ηρεμήσεις...
Να αφουγκράζεται γαλήνη στην ύπαρξή σου
Αλύχτισμα είσαι και δράστης
Προδότης, δήμιος και δικαστής σου
Φύγε, φύγε όσο σούμεινε καιρός να τρελλαθείς
Φύγε, φύγε όσο είσαι ζωντανός
Ο νεκρόφιλος Τζο σε αγαπάει
Για σένα και με σένανε πονάει
Ότι κι αν κάνεις γι αυτό
Θα 'ναι ακόμα εδώ…
…μην αμφιβάλεις γι αυτό θα 'ναι για πάντα εδώ…
Φύγε, φύγε όσο σου έμεινε καιρός να τρελλαθείς
Φύγε, φύγε όσο είσαι ζωντανός.
Η ΕΝΤΡΟΠΙΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ
Πέρασαν χρόνια από τότε που βρισκόσουν εδώ
Φυλακισμένος σε ένα ομιχλιασμένο πρωϊνό
Η σκέψη σου έχει χάσει κάθε ίχνος πορείας
Πνίγεται η ψυχή σου σε ποτάμια αμαρτίας
Και ελπίζεις, ελπίζεις να επιστρέψεις εκεί
Δεν θυμάσαι πως είναι ούτε ρωτάς το γιατί
Οι υποσχέσεις που σου έδωσαν και έδωσες σ' αυτούς
Σε περικύκλωσαν ορδές από χιλιάδες σκορπιούς
Μια διαφάνεια συμπυκνώνει τη ζωή σου
Οι ερωμένες σου απαιτούν αξία, από την ύπαρξή σου
Κι εσύ τρέχεις σαν να είσουν δέκα χρόνια δραπέτης
Μπάτσοι και δικαστές και εσύ μονάχα να γνέφεις
Προς το μέρος τους μ' ένα άσπρο πανί ικετεύοντας
Τη χάρη που σου τάξανε μα πήγαινες γυρεύοντας
Ποιος σου είπε να βγεις απ' τη σειρά που σε βάλαν
να σκεφτείς ιστορίες που παραπέμπουν σε άλλα
σκίτσα ίσως έγχρωμα, ναι μια πολύχρωμη αφίσα
θάθελες να'ναι η ζωή σου
και μόνο οι σκέψεις σου να είναι οι οπαδοί σου
ψάχνοντας να βρεις διέξοδο από τον πονοκέφαλο
το μόνο που βρίσκεις είναι ένα σώμα ακέφαλο
οι τύψεις δε τσίμπησαν τώρα πια για τα καλά
σε ενοχοποιούν ακόμα και τα πιο απλά στιχάκια… είσαι κολλημένος
ένας απέραντος τρελλός που περιμένει το τέλος
μα αλήθεια είχες όλο τον καιρό
σε περίμενα μην αμφιβάλλεις γι' αυτό
είκοσι-πέντε χρόνια είμουν κι ίσως να'μαι εδώ
μα δεν θα'ρθεις απλώς θα 'θελα να σου πω
δύο λέξεις από αυτές που δεν πιστεύεις
που δεν πίστεψες ποτέ, γιαυτό ακόμα υποφέρεις
πότε θα βάλεις μυαλό είναι πολύ αργά για να γυρεύεις θεό
η παρατήρηση αλλοιώνει το αποτέλεσμα που βλέπεις
νομίζεις θα σωθείς από τις μεγάλες σου σκέψεις
Μα η εντροπία σου είναι πολύ πιο μεγάλη…
Πέρασαν χρόνια, από τότε που βρισκόσουν εδώ
Με το βλέμμα κάθε μέρα όλο και πιο θολό … και τώρα τι ανθρωπάκο
Μην ξεχάσεις να σκάψεις το δικό σου το λάκκο
Ο χρόνος σου τελειώνει και σου φεύγει από τα χέρια
Κι οι αγάπες που πρόδωσες έχουν γίνει αστέρια
Το αίμα σου έγινε νερό πολύ πριν ξεχάσεις
τον άνεμο που θρόιζε πως πρέπει να χάσεις
το παιχνίδι που δεν ήθελες να παίξεις ποτέ
η αλήθεια σου είναι κάτι που αλήθεια, δεν περιμένει,
δεν σ' αφήνει, αναδιπλώνεται, σε πνίγει … πάλι ήρθε η σειρά σου
τα υγρά σου να δώσεις για να βρεις τη χαρά σου
το φως σου καταστρέφει τη μελαγχολία
το απεχθάνεσαι λοιπόν σου φέρνει αηδία
παλιότερα σου άρεσε να τραγουδάς τα blues
μα οι μελωδίες σου πνίγονται σε χίλιους δύο καπνούς
τι υπάρχει πιο πέρα; τι υπάρχει πιο πέρα;
δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πια τη νύχτα απ' τη μέρα
οι ερινύες ζωγραφίζουν στη φαιά σου ουσία
σ' αγαπάνε το ξέρεις μα δεν υπάρχει καμία
χημεία για να κρύψεις τη βρωμιά που αναδύεις
κι όλο και με πιο γρήγορο ρυθμό θα δύεις
μαύρος νάνος που ποτέ του δεν είχε Χιονάτη
που ποτέ δεν παραδέχτηκε πως έκανε λάθη
μια λευκή σελίδα για να γράψεις στίχους
έρποντας θα ανέβεις πάλι πάνω στους τοίχους … δεν μπορείς να βγεις
το ρολόι θα σημάνει τέλος χρόνου να δεις … πως δεν θα πονέσεις
τι άλλο σου έμεινε ήρθε η ώρα να πέσεις
την τελευταία κουβέντα όπως πάντα εσύ
για να δούμε τι θα πεις όταν θα έρθουν αυτοί
που τους άδειασες το όπλο στο στήθος,
ίσως νομίζεις θα κρύφτεις μες το πελώριο πλήθος
Μα η εντροπία σου είναι πολύ πιο μεγάλη…
η εντροπία σου είναι πολύ πιο μεγάλη…
ΝΗΠΕΝΘΗ
Θέλω να πάψω ν' ακούωΓια αψεγάδιαστους ανθρώπους, αμόλυντους
Θέλω να είμαι κι εγώ ένας από αυτούς…
Πώς όμως να το κάνω;
Θέλω ν' ακούσω το γάργαρο γέλιο
Των αγαπημένων νεκρών
Να ξαποστάσω λίγο και να γλείψω τις πληγές μου
Να τις δω να γίνονται ουλές
Και να μάθω ένα παράφωνο ακόρντο
Τόση αρμονία πως ν' αντέξω
Θέλω να γίνω ένα με τον ορίζοντα
Κι ας πρέπει να νιώσω το αίμα να κυλάει στ' αυτιά μου…
Θα μπορούσα να σ' αγαπήσω πραγματικά
Μα τώρα δεν με νοιάζει πλέον
Ξέρω πως δεν τ' αξίζα…
Αν νομίζεις πως μπορείς να με σώσεις
Γέμισε το όπλο σου ασημένιες σφαίρες…
Κι έλα δείξε μου ένα παράφωνο ακόρντο
Η μελωδία μου σαπίζει την ψυχή
Θέλω να γίνω αύρα να ξαπλώσω πάνω στο κύμα
Να καρπωθώ το λιβάνι με την αξία μου…
ΜΙΑ ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ
Άλλη μια νύχτα με τυλίγει εδώ
Είμαι αποστάτης που σκιέςκυνηγώ
Κι εσύ σε ποιο σκοτάδι να μένεις;
Είμαι μια σκέψη, είμαι το χάος το ίδιο
Φεγγαραχτίδα που αψηφάει τον ήλιο
Την αύρα σου με προσοχή θα κεντήσω
Σκέφτομαι εσένα τ'όνομά σου φωνάζω
Έλα μπροστά μου μην φοβάσαι σου μοιάζω
Στο παζλ το κομμάτι που λείπει…
Τέλειωσε η έμπνευση δεν ξέρω τι να πω
Έναστρη νύχτα είμαι που νιώθει το κενό
Παντού εκτός του μωβ της ψυχής σου…
Μια μπαλάντα για τη νύχτα πες μου
Μια μπαλάντα πριν έρθει η αυγή
Δυό στροφές και μια μελωδία
Ένα ρεφραίν ενάντια στη σιωπή
Δωσ'μου έρωτα πάρε μου τα μάτια
Δώσ'μου αλήθεια πάρε μου τη ζωή
Δείξε ένα τρόπο να περνώ τα βράδυα
Δίχως όνειρα για άκρατη φυγή
Ένα αστείο πες μου να γελάσω
Πάρτο δάκρυ μου κάντο προσευχή
Παρ' τις σκέψεις μου κάντες δαχτυλίδι
Βγάλε με απ' αυτό το σάρκινο κλουβί.
ΕΙΜΑΙ ΡΥΘΜΟΣ
Σ' ολόκληρο το δρόμο τραγουδούσε τη ματιά της
Στο δωμάτιο μόλις μπήκε χόρευε στη μυρωδιά της
Την πήρε αγκαλιά και τη φίλησε στο στόμα
Σιωπηλή μελωδία τους ηλέκτριζε το σώμα
Της ξέσκισε τη μπλούζα, του ανταπόδωσε τη χάρη
Τον κάρφωσε στον τοίχο με δύο ρώγες από ατσάλι
Μελωδίες με περάσματα στενά και υγρά
Στο λαιμό της -συνοδεία- μια γλώσσα φωτιά
Δεν κατάλαβε τους στίχους στα πολλά βογγητά
Τα νύχια της την πλάτη του οργώναν αργά
Στο αυτοσχέδιο ρεφραίν τους κλυδωνίζονταν για ώρα
Το κρεσέντο του τέλους μεσ' το μάτι του κυκλώνα
Είμαι το χέρι
Η κλειτορίδα
Ο οργασμός
Είμαι ο ιδρώτας
Είμαι η ανάσα
Είμαι ο ρυθμός
Είμαι ο κύκλος
και το σημείο
είμαι ο σκοπός
Είμαι το Όλο
είμαι το Ένα
είμαι ο ρυθμός
ΟΠΩΣ ΧΑΡΑΖΕΙ ΕΤΣΙ ΑΛΛΟΚΟΤΑ
Η λάμπα στο δρομάκι κάτω έσβησε
Μα τώρα πλέον δεν πειράζει
Ξεφυσάει λίγο θλίψη και χαμογελάει
Τώρα το φως της νύχτας πια δεν το σκεπάζει
Όπως χαράζει έτσι αλλόκοτα
Σκέφτεται πράγματα που πια δεν τον τρομάζουν
Τα σύννεφα χρώματα ελπίδας παίρνουν
Κι όλοι οι ήχοι μουσική στ' αυτιά του μοιάζουν
Και σκέφτεται πως θαπρεπε λίγο να κοιμηθεί
Σκέφτεται πως θα'ναι μια κουραστική ημέρα
Και πως μισεί αυτά τα διαλείμματα θανάτου
Όταν το φως της αυγής τον χαράζει πέρα ως πέρα
Όπως χαράζει έτσι αλλόκοτα
Θυμάται πόσο όμορφη είναι αυτή η πλάνη
Ακόμα κι οι λύπες αποχτούν νόημα
Όταν τις σκεπάζει αυτή η περίεργη πάχνη
ΤΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ
Σταμάτα να κλαις παλιάτσο
Δεν είναι αυτή η δουλειά σου
Εσύ πρέπει πάντα να χαμογελάς
Στην αρένα που σου φτιάξαμε
Χορδές κάνε τα δεσμά σου
Παίξε μας τραγούδια της χαράς
Σταμάτα να κλαις παλιάτσο
Κάνε μας να γελάσουμε
Φτιάξε μας το κέφι και τη ζωή
Του κλουβιού, που σε κλείσαμε
Τις αλυσίδες μας να ξεχα (χα-χα)σουμε,
Του λείπει ξέρεις η ψυχή
Σταμάτα να κλαις παλιάτσο
Διασκέδασέ μας
Κι ίσως μας μοιάσεις χωρίς πολύ πόνο
Για την παρέα που κάνουμε
Ευχαρίστησέ μας
Τ' αδέλφια σου πάνε εμάς έχει μόνο
Τι ωραία που περνάμε όλοι εδώ κάτω
Οι φωνές μας αντηχούν σ' όλη την πλάση
Ακόμα και το μίσος μας είναι εδώ κεφάτο
Βίαιοι, χαρούμενοι κορμπάρσοι.