ΜΕΝΤΟΡΕΣ
Μήπως υπάρχει κανένας ψαγμένος φίλος
Να με μπολίασει την αλήθεια που ξέρει εκείνος
Μήπως υπάρχει κανένας κοστουμάτος πορτιέρης
Να μου πει για τα ρούχα, τι πρέπει να ξέρεις
Μήπως υπάρχει κανείς μουσικοκριτικός
Να μου κουρδίσει την κιθάρα όπως θέλει αυτός
Κανένα life-style μηνιαίο περιοδικό
Για να μου δείξει στο εξής πως θα πρέπει να ζω

Μήπως υπάρχει καμιά θεία στη γειτονιά
Ποια να παντρευτώ, πόσα να κάνω παιδιά
Μήπως υπάρχει κανένας παχουλός κληρικός
Να μου δείξει τα εγκόσμια πως τα ξέχασε αυτός
Μήπως υπάρχει καμία σεξολόγος γερή
Με ποια γωνιά φιλάμε μουσκεμένα ήβη
Κανένας κύριος - μυστήριος πολιτικός
Δεξιά ή αριστερά να με βολέψει κι αυτός

Μήπως υπάρχει καμία πρωϊνή εκπομπή
Να ρυθμίσω τη ζωή μου όπως προστάζει αυτή
Μήπως υπάρχει καμία υποψήφια ερωμένη
Να με σώσει καλέ … αυτή η σωσμένη
Μήπως υπάρχει κανείς κος αστυνομικός
Την τρυφερή του αγκαλιά να με φιλέψει κι αυτός
Κανένας super τιμωρός εθνικιστής
Πόσους πρέπει να ξεκοιλιάσουμε να σωθεί η πατρίς

Αλήθεια, ποιος σαν έχρισε σωτήρες;
Αλήθεια, ποιος σαν έχρισε σωτήρες;
…Γέμισε ο τόπος από μέντορες
…Γέμισε ο τόπος από μέντορες
…Γέμισε ο τόπος από μέντορες
…Γέμισε ο τόπος από μέντορες


ΣΥΛΛΟΓΙΣΟΥ ΤΟΝ ΦΛΗΒΑ
Ο Φληβάς ο Φοίνικας, δύο βδομάδες νεκρός
Πήγε στον πάτο
Τα ξέχασε όσα θα 'πρεπε να θυμάται
Το βλέμμα του άδειο
Το μόνο που του έμεινε ήταν ένα φλας
Η ζωή του, οι γυναίκες του, το πρώτο του μεθύσι
Η αγκαλιά των παιδιών του

Ο Φληβάς ο Φοίνικας χορεύει απ' το ρεύμα
Μα πια δεν ακούει
Σαν μαέστρος προσπαθεί να συντονίσει το σύμπαν
Μα αυτό δεν υπακούει
Συνάντησε τον Μπάμπη τον Φλου
Και πιάσανε κουβέντα
-Ρε Μπάμπη, όταν τελειώσει ξύπνα με
-Φληβά, και συ εμένα

Ο Φληβάς ο Φοίκικας τώρα μόνο
Ένα κοράλλι
Δεν γνωρίζει αν υπήρξε ή
Αν θα ζήσει πάλι
Όλ' αυτά που πόνεσε κι αγάπησε
Τον έχουν ξεχάσει
Είναι ένα ασήμαντο μαργαριτάρι
Τα πάντα έχει χάσει

Συλλογίσου τον Φληβά...
Συλλογίσου τον Φληβά...


ΠΕΣ ΜΑΣ
Είμαστε οι άνθρωποι της ματαιοδοξίας
Σπέρμα κι αέρα, στάζουν οι πληγές μας
Συσσωρεύουμε οχετούς στείρας σοφίας
Μ' εκκωφαντικά βελάσματα υμνούμε τις ζωές μας

Είμαστε οι άνθρωποι του ζωντανού θανάτου
Με φαλλούς που εκκρίνουν κρυμμένα πάθη
Για μας ο χρόνος αυτοκτόνησε κάπου
Οι ζωές μας τα 'χουν όλα, εκτός από λάθη

Είμαστε οι άνθρωποι της μεταλλαγμένης ντροπής
Το αθάνατο κέντρο του κόσμου, εμείς οι μεγάλοι
Γιατί να υπάρχουν σκέψεις αλλαγής
Πρέπει πρώτα -και στα γούστα μας- ν' αλλάξουνε οι άλλοι

Έλα κάνε κομπλιμέντα στους ρυθμούς μας
Υποκλίσου κι έλα φάε τους σάπιους λωτούς μας
Θαύμασέ μας, άγγιξέ μας, φίλησέ μας,
Έλα τώρα πες μας κι άλλα… Έλα πες μας…


ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ
Είμαι ένας
Δολοφόνος
Και τι φταις εσύ;
Είμαι ο πόνος…

Στο λαιμό μας
Σύρμα είναι
Είμαι η αγάπη
Ή δεν είμαι;

Είμαι η νύχτα
Πως σε θλίβω
Μας χαϊδεύω
Μας συνθλίβω…

Κι όμως το 'ξερες όταν ήρθες να με βρεις
Τώρα κλαις γιατί δεν έχεις κάτι να μου πεις
Με φοβάσαι…
Με λυπάσαι…

Ψυχοφθόρα αγκαλιά
Δεν σ' αντέχω άλλο πια…


ΤΑ ΠΛΟΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΟΥΝ
Πάντοτε θα είμαστε μακριά ποτέ δεν θα συναντηθούμε
Κι ας σε νιώθω απ' όλους πιο κοντά
Ποτέ από κοντά δεν θα τα πούμε
Θυμάσαι όταν ήσουνα παιδί
Τις πλάκες σου με την παρέα η ιστορία στην αρχή
Φαίνεται πάντα τόσο ωραία

Εχτές που μίλησα στο δάσος μου'πε πως έχει σκοτωθεί
Ποτέ σου δεν έχασες το πάθος
Το πάθος σου, ζηλεύανε οι πολλοί
Να δεις που θα σε περιμένω στην ανηφόρα της βροντής
Θα 'χω μια πέτρα και θα σέρνω
Μέχρι που κάτι να μου πεις

Μα σαν βγεις στον πηγαιμό για την Τροία
Να εύχεσαι κάποτε να γυρίσεις
Μόλις θα μπεις σ' αυτά τα πλοία
Δεν θα σε ξαναφήσουν να μιλήσεις.


Σ' ΑΓΑΠΩ ΟΥΡΛΙΑΖΟΝΤΑΣ
Όταν έρθεις επιτέλους να μου πεις τι συμβαίνει
Θα ανοίξω το μυαλό μου
Θα φωτίσω τη σκιά μου με το φως που μπαίνει
Θα ξεχάσω το παρελθόν μου
Πρόσεξε τι θα πεις … πρόσεξε τι θα κάνεις…
Πρόσεξε πως θα ζήσεις… πρόσεξε πως θα πεθάνεις…

Στα ψέματα να ψάξεις την αλήθεια μου
Στα σκουπίδια τη ζωή μου
Όταν έρθεις να γευτείς τα παραμύθια μου
Και να σώσεις την ψυχή μου
Όμως πρόσεξε μη μ' αντικρίσεις…
Πρόσεξε κι αν πετρώσεις…
Γρήγορα να με φτύσεις… γρήγορα να με προδώσεις …

Δικιά μου είναι η βροχή
Που τρυπάει τα εσώψυχά σου
Πεινάω στ' αλήθεια, πεινάω πολύ
Θέλω να φάω την καρδιά σου
Όσο σε θέλω πόνεσέ με …
Ζήτα μου να ιδρώσω…
Θλίψε με, φόβισέ με…
Κάνε με να τελειώσω…

Σ' αγαπώ…


ΜΙΚΡΗ ΡΑΨΩΔΙΑ ΣΤΟΝ ΠΗΤΕΡ ΠΑΝ ΠΟΥ ΓΕΡΑΣΕ
Όπως αδειάζει ένα μπαλόνι αέρα
Έτσι αδειάζει κι η ζωή σου
Να δούμε απόψε πως θα σώσεις τη μέρα
Πως θα κρατήσεις έγχρωμη τη φωνή σου
Βλέμμα θολό χέρια στις τσέπες ακόμα ξύπνιος
Την ευτυχία βλέπεις αιχμάλωτη στις βιτρίνες
Πιτσιρικάς μ' άρεσε πέτρες να ρίχνω, δεν λέω
Αλλά τέλειωσαν όλα αυτά…

Πολύ νωρίς είδες τα 'όχι' να γίνονται 'ίσως'
Πολύ αργά κι είσαι στο δρόμο ακόμα
Να δούμε απόψε με ποιον τρόπο θα σε πάρει ο ύπνος
Να δούμε πως θα κρυφτείς απ' την ώρα
Πάλι εδώ, πάλι εκεί, πάλι παντού στον αέρα
Πάλι μπροστά μου ένα παιδάκι που γελά
Χαίρω πολύ - παύση μικρή- 'Με λένε Ανδρέα'
Δίνει το χέρι του δειλά…

Που πήγαν όλα τώρα τα παιχνίδια
Πως γίναν έτσι αναμνήσεις
Να δούμε απόψε πως θα φύγεις απ' τα ίδια
Πως θα κρατήσεις ζωντανές τις ψευδαισθήσεις
Πέντε αυτοκίνητα χτυπάνε, καραμπόλα
Είναι φορές που θα 'θελες να 'σουν στη μέση
Πόσα σου μένουν και τι άλλο ακόμα
Μόνο ένα τίποτα φύσει και θέσει…

Πες κάνα νέο, πως περνάς, που τα χαλάς, εγώ;
Όπως τα ξέρεις, ο καθρέφτης μου πάντα με φτύνει
Τώρα , δεν έχω και πολλά ,πάρα πολλά να σου πω
Έχω ξεμείνει…


ΟΤΑΝ ΜΕ ΔΕΙΣ
Όταν με δεις να χτυπιέμαι μ' ένα πανκ τραγούδι
Δώσ'μου ένα χαστούκι, δώσ' μου κι ένα λουλούδι
Πες μου όλα είναι ΟΚ
Η φωτιά ακόμα καίει στην ψυχή
Όταν με δεις να ουρλιάζω 'σε μπουρδέλο ζούμε'
Δέσε μου τα μάτια, φέρε κάτι να πιούμε
Πες μου όλα είναι ωραία
Περιμένει η παρέα στη στροφή

Όταν με δεις το κενό με σημασία να κοιτάζω
Αμηχανία και θλίψη, σαν νεκρός θα νυστάζω
Κούνα μπροστά μου το χέρι
Ένα λευκό περιστέρι, ένα δελφίνι
Όταν με δεις με αίμα να γράφω 'βοήθεια'
Λοβοτόμησέ με, δώσ' μου λίγη ευήθεια
Ένα ταξίδι στη λήθη
Έλα, άσπρο πάτο το ξύδι, να μην μείνει

Όταν με δεις να λιμνάζω
Να λιγοστεύω, να λιώνω, να πεθαίνω ξαφνικά
Όταν με δεις να τραγουδάω
Να γελάω και να κλαίω όσο μπορώ πιο υστερικά
Χρωμάτισε τα όνειρά μου, ζωντάνεψε


ΚΑΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ
Γυναίκες και άντρες καθισμένοι στα μπαρ
Περιμένουν κάτι να τους τύχει
Με βλέμματα απόγνωσης κι αμηχανίας
Προσποιούνται μια cool ζωή
Η μπύρα έγινε ένα με το χέρι μου
Χιλιάδες σκέψεις αηδίας στο μυαλό μου
Στυφά τραγούδια πολιορκούν το κεφάλι μου
Για δες, πληρώνω για να χάσω τον καιρό μου

Στο δρόμο εκατομμύρια ανθρωπάκια κουρδιστά
Για πού να τρέχουνε αναρωτιέμαι
Μια ευτραφής κυρία το γλυκό της τελειώνει
Απέναντι παιδιά να κλαίνε
Το βλέμμα μου τσακίστηκε στο οδόστρωμα
Γέμισαν ήχους φρίκης τ' αυτιά μου
Γίγαντες μουντοί από μπετόν τριγύρω
Φυλακίζουν τα όνειρά μου

Τελικά όλο το είναι μου είναι το τηλεκοντρόλ
Δέκα κουμπιά όλη η ζωή μου
Σ' ένα κουτί κλειδώνω τις ιδέες μου
Σε μια γυάλα την ψυχή μου
'Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι'
ανακοινώνει η περισπούδαστη γραβάτα
'τριακόσιοι οι νεκροί και άλλοι τόσοι οι τραυματίες'
και 'το καλύτερο ηλιέλαιο για σαλάτα'

Κάπου να πάω, να μην τους ακούω
…να πάω, να μην τους ξαναδώ
…να πάω, εδώ πια δεν χορεύω
Κάπου να πάω, να φύγω από 'δω.